Šesnaaest dugih godina je Novak Đoković gledao druge kako se šepure s vrha pobedničkih postolja na Olimpijskim igrama, gutao gorke pilule u Pekingu, Londonu, Rio de Žaneiru i Tokiju, a onda otišao u Pariz po toliko čekano zlato i danas, protiv Karlosa Alkaraza, sebi konačno ispunio jedinu preostalu profesionalnu želju!
Gledali smo ga ponosnog i srećnog posle osvajanja prve od 24 Grend slem, pucao je od zadovljstva i satisfakcije nakon svakog drugog srušenog teniskog rekorda,,, ali današnji širom osmeh, pevanje "Bože pravde" svom snagom i oči pune suza radosnica su za ramove po sobama srpskih klinaca i svaku kancelariju od Subotice do Kosovske Mitrovice.
Nije Bog, niti bi se kao dubokoumni vernik ikada poredio s neuporedivim, ali iako od krvi i mesa, sa svim ovozemaljskim manama i grehovima, zaslužuje divljenje "običnih ljudi". Spomenici, nazivi ulica, nagrade s njegovim imenom... se valjda podrazumevaju. Ako držimo do pravih vrednosti.
Gledajte u olimpijskog šampiona iz Pariza 2024. godine i uživajte. Jer, ko zna kada i ko zna gde... u tenisu. Takvog velikana, takvog lika i takvih dela. Voleli ga ljudi ili ne, NAJVEĆI je svih vremena. Mada, to je bio i pre današnje drame u meču sa Špancem.
Ostavite komentar